Krasowski Żelichowski. Kancelaria Notarialna

Adam Krasowski Mariusz Żelichowski

USTAWA z dnia 9 listopada 2000 r. o repatriacji (tekst jednolity) Uznając, że powinnością Państwa Polskiego jest umożliwienie repatriacji Polakom, którzy pozostali na Wschodzie, a zwłaszcza w azjatyckiej części byłego Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, i na skutek deportacji, zesłań i innych prześladowań narodowościowych lub politycznych nie mogli w Polsce nigdy się osiedlić, postanawia się, co następuje: Rozdział 1 Przepisy ogólne Art. 1.  1. Ustawa określa zasady nabycia obywatelstwa polskiego w drodze repatriacji, prawa repatrianta, a także zasady i tryb udzielania pomocy repatriantom i członkom ich rodzin. 2. Repatriantem jest osoba polskiego pochodzenia, która przybyła do Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie wizy wjazdowej w celu repatriacji z zamiarem osiedlenia się na stałe. Art. 2.  Ilekroć w przepisach ustawy jest mowa o:   1)   konsulu - oznacza to konsula w rozumieniu ustawy z dnia 13 lutego 1984 r. o funkcjach konsulów Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2002 r. Nr 215, poz. 1823);   2)   najbliższej rodzinie repatrianta - oznacza to małżonka repatrianta i małoletniego pozostającego pod władzą rodzicielską co najmniej jednego z małżonków;   3)   karcie pobytu - oznacza to dokument wydany cudzoziemcowi, który uzyskał zezwolenie na zamieszkanie na czas oznaczony, zezwolenie na osiedlenie się, status uchodźcy lub zgodę na pobyt tolerowany. Art. 3.  1. O ile przepisy ustawy nie stanowią inaczej, do postępowania w sprawach uregulowanych w ustawie stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, z zastrzeżeniem ust. 2. 2. Do postępowania w sprawach uregulowanych w ustawie, należących do właściwości konsulów, stosuje się przepisy o funkcjach konsulów Rzeczypospolitej Polskiej. Rozdział 2 Nabycie obywatelstwa polskiego w drodze repatriacji i udzielanie zezwoleń na osiedlenie się na...

ZARZĄDZENIE MINISTRA SPRAWIEDLIWOŚCI z dnia 12 października 1995 r. w sprawie określenia trybu przekazywania zawiadomień o osobach nie mających prawa wybierania Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. (M.P. z dnia 16 października 1995 r.) Na podstawie art. 30 ust. 2 ustawy z dnia 27 września 1990 r. o wyborze Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 67, poz. 398 i Nr 79, poz. 465, z 1993 r. Nr 45, poz. 205 oraz z 1995 r. Nr 95, poz. 472) oraz w związku z art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 28 maja 1993 r. - Ordynacja wyborcza do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 45, poz. 205) zarządza się, co następuje: § 1.  1. Sądy I instancji przekazują zarządom właściwych gmin, prowadzącym stałe rejestry wyborców, zawiadomienia o osobach, które prawomocnym orzeczeniem sądu zostały:   1)   pozbawione praw publicznych,   2)   ubezwłasnowolnione całkowicie lub częściowo z powodu choroby psychicznej lub niedorozwoju umysłowego. 2. W wypadku uchylenia orzeczenia, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, sąd I instancji zawiadamia o tym zarząd właściwej gminy. 3. Sąd Wojewódzki w Warszawie przekazuje zarządom właściwych gmin zawiadomienia o osobach pozbawionych czynnego prawa wyborczego prawomocnym orzeczeniem Trybunału Stanu. § 2.  1. Niezależnie od zawiadomień, o których mowa w § 1, sądy I instancji przekazują zarządom gmin, sporządzającym spisy wyborców, zawiadomienia o osobach:   1)   pozbawionych praw publicznych prawomocnym orzeczeniem sądu, jeżeli koniec tej kary przypada po dniu wyborów,   2)   ubezwłasnowolnionych całkowicie lub częściowo do dnia wyborów prawomocnym orzeczeniem sądu z powodu choroby psychicznej lub niedorozwoju umysłowego. 2. W wypadku gdy akta sprawy, w której uprawomocniło się orzeczenie powodujące utratę prawa wybierania, znajdują się w sądzie II instancji, zawiadomienie, o którym mowa w ust. 1, przekazuje sąd II...